Peri-implantitis is een groeiend probleem in de orale implantologie. In vergelijking met kronen en bruggen op natuurlijke pijlers zijn implantaatgedragen voorzieningen gevoeliger voor infectie van de permucosale doorgang, vanwege het ontbreken van Sharpey-vezels. Wanneer hierdoor cervicaal botverlies optreedt en een deel van de implantaathals niet langer door bot is bedekt, spreekt men van peri-implantitis.

Zodra micro-organismen het verruwde implantaatoppervlak koloniseren, is dit met gebruikelijke technieken nauwelijks te decontamineren. Mechanische reiniging (curettes, airflow) verwijdert de biofilm onvoldoende en kan zelfs kleine titaniumpartikels losmaken, die in de peri-implantaire weefsels terechtkomen en via een immunologische reactie versneld botverlies (nanotoxiciteit) kunnen veroorzaken.

Ook de chirurgische behandeling van peri-implantitis blijft onvoorspelbaar en op lange termijn vaak weinig succesvol. Zelfs bij grondige verwijdering van de ontstoken weefsels treedt herinfectie meestal niet op via de mondholte, maar vanuit het gecontamineerde implantaatoppervlak zelf.

Om deze reden lijkt het soms beter een nieuw implantaat te plaatsen. Echter, door het implantaat als laatste stap in de chirurgische interventie met elektrolyse te behandelen, wordt het oppervlak hersteld naar nieuwstaat en worden micro-organismen effectief verwijderd. Zo krijgt een geïnfecteerd implantaat écht een kans.